جراحی پارکینسون، تحریک عمقی مغز dbs چیست ؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌ رونده و مزمن است که عمدتاً حرکت، کنترل ماهیچه‌ها و تعادل فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگرچه درمان‌ های دارویی می‌توانند به برخی از بیماران کمک کنند تا برخی از علائم خود را مدیریت کنند، اما در موارد پیشرفته‌ تر، این درمان‌ها ممکن است به اندازه کافی موثر نباشند. در اینجا، جراحی به عنوان یک راهکار مهم و نوآورانه مد نظر قرار می‌گیرد. جراحی پارکینسون، به ویژه روش‌های مانند تحریک عمقی مغز (DBS)، می‌تواند باعث کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران شود. این نوع جراحی‌ها که با دقت بالا و استفاده از فناوری‌های پیشرفته انجام می‌شوند، به بیماران کمک می‌کنند تا توانایی‌های فیزیکی و استقلال خود را تا حد زیادی باز یابند. مقاله حاضر به بررسی انواع روش‌های جراحی برای بیماری پارکینسون، مزایا، معایب و نتایج این مداخلات می‌پردازد؛ همچنین، نکاتی درباره میزان اثربخشی این روش‌ها و معیارهای انتخاب بیماران برای جراحی را ارائه خواهد داد. این بررسی جامع می‌تواند به ارائه دیدی روشن‌تر و کاربردی‌تر برای بیماران و پزشکان در مواجهه با چالش‌های درمانی پارکینسون کمک کند.

پارکینسون چه نوع بیماری است ؟

بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده و ناتوان‌کننده در سیستم عصبی مرکزی است که عمدتاً بر حرکت و هماهنگی بدن تأثیر می‌گذارد. این بیماری به‌طور عمده به دلیل تخریب سلول‌های تولیدکننده دوپامین در بخش خاصی از مغز به نام جسم سیاه رخ می‌دهد. کاهش دوپامین منجر به مشکلاتی در انتقال سیگنال‌های عصبی می‌شود که حرکات بدن را کنترل می‌کنند. علائم رایج پارکینسون شامل لرزش (ترمور) در حالت استراحت، سفتی عضلات ، کندی حرکات  و بی‌ثباتی تعادلی است. این علائم معمولا به‌ تدریج شروع می‌شوند و با گذر زمان بدتر می‌شوند. همچنین ممکن است علائم ثانویه‌ای همچون مشکلات گفتاری، اختلالات خواب، خستگی و افسردگی نیز بروز کنند. درمان قطعی برای پارکینسون وجود ندارد، اما علائم آن را می‌توان با دارو و تکنیک‌های خاصی مدیریت کرد تا کیفیت زندگی فرد بهبود یابد. استفاده از داروهایی که سطح دوپامین را در مغز افزایش می‌دهند یا آن را شبیه‌سازی می‌کنند، متداول‌ ترین روش‌های درمانی هستند. به علاوه، فیزیوتراپی، تمرینات ورزشی و در مواردی جراحی نیز ممکن است مفید باشند. تحقیقات جاری در زمینه علل ژنتیکی و محیطی این بیماری و یافتن درمان‌های جدید به امید بهبود نتایج درمانی ادامه دارد.

درمان های رایج بیماری پارکینسون

درمان‌ های رایج بیماری پارکینسون بر کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران تمرکز دارند، زیرا هنوز درمانی قطعی برای این بیماری وجود ندارد. یکی از اصلی‌ترین شیوه‌های درمانی، استفاده از داروهایی است که سطح دوپامین در مغز را افزایش می‌دهند یا عملکرد آن را تقلید می‌کنند. لوودوپا به عنوان رایج‌ترین و مؤثرترین دارو، به کمک آنزیم‌های مغزی به دوپامین تبدیل می‌شود.آگونیست‌های دوپامین دسته‌ دیگری از داروها هستند که مستقیماً گیرنده‌های دوپامین را تحریک می‌کنند. علاوه بر داروها، فیزیوتراپی و گفتار درمانی به بهبود تعادل، حرکت و مهارت‌های گفتاری کمک می‌کنند. روش‌های جراحی نیز در مواردی که داروها کافی نباشند، مؤثر هستند؛ از جمله تحریک عمیق مغز (DBS) که الکترودهایی را در مناطق خاص مغز قرار می‌دهد تا فعالیت‌های مغزی غیرعادی را تنظیم کند.

جراحی پارکینسون در چه بیمارانی انجام میشود ؟

جراحی پارکینسون عمدتاً برای بیمارانی انجام می‌شود که علائم بیماری‌شان با استفاده از درمان‌های دارویی قابل کنترل نیست یا عوارض جانبی داروها تحمل‌ناپذیر شده است. این گزینه درمانی برای افرادی مناسب است که بیماری آنها به مرحله پیشرفته‌تری رسیده و باعث کاهش شدید کیفیت زندگی‌شان شده است. کاندیداهای جراحی معمولاً باید به مدت چندین سال از علائم پارکینسون رنج برده باشند و نشان دهند که داروهایی مانند لوودوپا دیگر اثربخش نیستند یا باعث عوارضی مثل دیسکینزی (حرکات غیرقابل کنترل) می‌شوند.

یکی از رایج‌ترین روش‌های جراحی برای پارکینسون، تحریک عمیق مغز (DBS) است که در آن الکترودهایی در مناطق خاص مغز کاشته می‌شوند تا با ارسال پالس‌های الکتریکی، فعالیت‌های غیرعادی مغزی را تنظیم کنند. این روش بهبود علائم همچون لرزش، سفتی و کندی حرکات را در بسیاری از بیماران به همراه دارد. قبل از جراحی، بیماران باید ارزیابی جامع روانشناسی و نورولوژیکی را بگذرانند تا مطمئن شود که از لحاظ جسمی و روانی برای جراحی مناسب هستند. علاوه بر این، جراحی ممکن است برای بیمارانی که از عفونت‌های فعال، مشکلات پزشکی حاد یا اختلالات روانپزشکی کنترل نشده رنج می‌برند، مناسب نباشد. بدین ترتیب، هدف نهایی جراحی بهبود کیفیت زندگی و افزایش استقلال فرد در انجام فعالیت‌های روزمره است.

جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز dbs

جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز (DBS) یکی از پیشرفته‌ترین و مؤثرترین روش‌های جراحی برای مدیریت علائم این بیماری است. در این روش، الکترودهایی به طور دقیق در مناطق خاصی از مغز که مسئول کنترل حرکت هستند، مانند ناحیه جسم سیاه و گلوبوس پالیدوس، کاشته می‌شوند. این الکترودها به یک مولد پالس الکتریکی قابل برنامه‌ریزی که زیر پوست قفسه سینه یا شکم قرار می‌گیرد، متصل هستند. دستگاه مولد پالس، سیگنال‌های الکتریکی منظمی را به مغز ارسال می‌کند، که می‌توانند فعالیت‌های غیرطبیعی مغزی را تعدیل و علائم پارکینسون مانند لرزش، سفتی عضلات و کندی حرکات را بهبود بخشند.

پروسه جراحی DBS به دو بخش تقسیم می‌شود. در بخش اول، جراح مغز و اعصاب با استفاده از تکنیک تصویر برداری دقیق، محل دقیق قرارگیری الکترودها را تعیین می‌کنند. سپس الکترودها با استفاده از یک سوراخ کوچک در جمجمه بیمار کاشته می‌شوند. در بخش دوم، دستگاه مولد پالس در زیر پوست قرار داده می‌شود و به الکترودها متصل می‌شود. این جراحی معمولاً تحت بی‌حسی موضعی و با هوشیاری کامل بیمار انجام می‌شود تا پاسخ مغزی بیمار به تحریکات الکتریکی به دقت مورد ارزیابی قرار گیرد.

یکی از مزایای اصلی DBS نسبت به سایر روش‌های درمانی این است که این دستگاه می‌تواند به صورت غیرتهاجمی تنظیم شود، یعنی پزشکان می‌توانند تنظیمات دستگاه را بر اساس تغییرات علائم بیمار تنظیم کنند. همچنین، این روش برای بیمارانی که به داروهای رایج حساسیت دارند یا عوارض جانبی شدیدی تجربه می‌کنند، گزینه مناسبی است. با این حال، همه بیماران پارکینسون برای DBS مناسب نیستند و این روش نیازمند ارزیابی‌های دقیق پزشکی و روانشناسی است. به طور کلی، DBS می‌تواند کیفیت زندگی بسیاری از بیماران را به طور قابل توجهی بهبود بخشد و آنها را به انجام فعالیت‌های روزمره با استقلال بیشتر قادر سازد.

مراحل جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز dbs

جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز (DBS)، یک فرآیند پیچیده و مرحله‌ای است که شامل چندین مرحله کلیدی برای تضمین دقت و ایمنی حداکثری است. این روش جراحی، که عمدتاً برای بیمارانی که به درمان‌های دارویی پاسخ مناسبی نشان نداده‌اند استفاده می‌شود، به بهبود کیفیت زندگی و کاهش علائم پارکینسون کمک شایانی می‌کند.

ارزیابی و آماده‌سازی

قبل از هر چیز، بیماران باید مجموعه‌ای از ارزیابی‌های جامع نورولوژیکی و روانشناسی را طی کنند تا مطمئن شود که کاندید مناسبی برای DBS هستند. این ارزیابی‌ها شامل بررسی شدت علائم، تاریخچه پزشکی، وضعیت روانی و توانایی جسمی بیمار می‌باشد. همچنین، تصویربرداری مغزی از جمله ام آر آی یا سی تی اسکن نیز برای تعیین موقعیت دقیق مناطقی که قرار است الکترودها در آنها کاشته شوند، ضروری است.

مرحله برنامه‌ ریزی جراحی

پس از تأیید کاندیدا بودن بیمار، جراح مغز و اعصاب با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری سه‌ بعدی و سیستم‌های ناوبری پیشرفته، نقشه دقیقی از مغز بیمار تهیه می‌کنند. این نقشه به جراح کمک می‌کند تا مسیر دقیق و ایمن برای کاشت الکترودها را برنامه‌ریزی کند. در این مرحله موقعیت دقیق نواحی هدف در مغز، مانند ساب تالامیک نوکلئوس (STN) یا گلوبوس پالیدوس انتریوس (GPi)، تعیین می‌شود.

جراحی کاشت الکترودها

در روز جراحی، بیمار تحت بی‌حسی موضعی قرار می‌گیرد تا بتواند در طی پروسه جراحی به جراحان بازخورد دهد. ابتدا، جراحان یک یا دو سوراخ کوچک در جمجمه ایجاد می‌کنند. با استفاده از سیستم ناوبری تصویربرداری، الکترودها به دقت به مناطق هدف در مغز وارد می‌شوند. این پروسه می‌تواند چند ساعت به طول انجامد و در طول آن، جراحان پاسخ‌های الکتروفیزیولوژیکی بیمار را برای تضمین دقت کاشت الکترودها بررسی می‌کنند.

کاشت دستگاه مولد پالس

در مرحله بعد، بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار می‌گیرد. یک مولد پالس کوچک، به اندازه یک ساعت، در زیر پوست قفسه سینه یا شکم نصب می‌شود. این مولد به الکترودهای مغزی متصل می‌شود و قادر به ارسال پالس‌های الکتریکی را به نقاط هدف در مغز است. سیم‌های رابط از زیر پوست عبور داده می‌شوند تا از دستگاه مولد به الکترودها متصل شوند.

تنظیمات اولیه و پیگیری

بعد از جراحی، تنظیمات اولیه دستگاه مولد پالس توسط متخصص مغز و اعصاب انجام می‌شود. این تنظیمات شامل تنظیم مقدار و فرکانس پالس‌های الکتریکی است که برای کنترل علائم پارکینسون ضروری هستند. بیمار باید به طور منظم تحت نظر باشد و تنظیمات دستگاه ممکن است بر اساس نیازها و تغییرات علائم بیماری تنظیم شوند. همچنین، پیگیری‌های منظم به منظور ارزیابی اثربخشی و بررسی هرگونه عوارض جانبی انجام می‌شود.

در مجموع، DBS یک فرآیند پیچیده و دقیق است که نیازمند همکاری نزدیک بین جراحان، نورولوژیست‌ها، و تیم‌های روانشناسی است. این روش جراحی، با داشتن پتانسیل بهبود قابل توجه در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون، به عنوان یک گزینه مؤثر و رو به رشد در مدیریت این بیماری محسوب می‌شود.

مزایای جراحی پارکینسون چیست ؟

جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز (DBS) مزایای چشمگیری برای بیماران مبتلا به این اختلال دارد. این جراحی به طور ویژه برای بیمارانی طراحی شده است که به داروهای معمولی پاسخ کافی نمی‌دهند و به دنبال راه‌های جدیدی برای کنترل علائم خود هستند. یکی از اصلی‌ترین مزایای DBS، کاهش لرزش‌ها و سفتی عضلات است که باعث بهبود کیفیت زندگی و افزایش استقلال بیماران می‌شود. با این روش، می‌توان به طور مؤثر کندی حرکات و مشکلات تعادلی را نیز کنترل کرد. از طرف دیگر، چون این دستگاه قابل تنظیم است، پزشکان می‌توانند تنظیمات آن را با توجه به نیازهای خاص هر بیمار تغییر دهند، که این ویژگی تنظیم‌پذیری منجر به بهبود درمان و کاهش عوارض جانبی می‌شود. روش DBS نسبت به گزینه‌های دارویی معمولی دارای پایداری بیشتری در کنترل علائم است و به دلیل غیرتهاجمی بودن تنظیمات پس از جراحی، ریسک‌های مرتبط با تغییرات درمانی به حداقل می‌رسد. در نهایت، روش DBS به بیماران این امکان را می‌دهد که با علائم کمتری به زندگی روزمره خود بازگردند، از فعالیت‌های اجتماعی بیشتری برخوردار شوند، و احساس بهتری نسبت به خود و آینده‌شان داشته باشند.

عوارض جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز dbs

جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز (DBS) علی‌ رغم فواید قابل توجهی که در کنترل علائم این بیماری دارد، ممکن است با برخی عوارض جانبی همراه باشد که نیاز به توجه و مدیریت دقیق دارند. یکی از عوارض احتمالی این جراحی، عفونت در محل کاشت الکترودها یا دستگاه مولد پالس است که می‌تواند نیازمند درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها یا حتی جراحی مجدد باشد. همچنین، خونریزی مغزی یکی از خطرات جدی اما نادر این روش است که می‌تواند منجر به سکته مغزی یا سایر مشکلات جدی شود. علاوه بر این، در برخی موارد، بیماران ممکن است با مشکلاتی مثل سردرد، حالت تهوع، و گیجی پس از جراحی مواجه شوند که معمولاً گذرا هستند.

تنظیمات نادرست دستگاه ممکن است به عوارضی مانند درد، ضعف عضلانی، گفتار ناهنجار، یا تغییرات در خلق و خو منجر شود که نیازمند تنظیم مجدد توسط متخصصان درمانی است. در برخی موارد، تحریک الکتریکی می‌تواند به تغییر اشتها، افزایش وزن، یا تغییر در عملکرد حافظه منجر شود. همچنین، باتری مولد پالس نیازمند تعویض دوره‌ای است که می‌تواند به جراحی مجدد نیازمند باشد و برای برخی بیماران مشکل‌ساز شود.

از لحاظ روانشناختی، برخی بیماران ممکن است با اضطراب و افسردگی پس از جراحی مواجه شوند که نیازمند حمایت‌های روانی و مشاوره است. در نهایت، برای برخی بیماران ممکن است بهبود علائم کمتر از حد انتظار باشد، که این امر می‌تواند به دلسردی و کاهش انگیزه درمانی منجر شود. در کل، گرچه DBS یک روش مؤثر برای مدیریت پارکینسون است، آگاهی از این عوارض و مدیریت مناسب آن‌ها توسط تیم درمانی و بیماران ضروری است تا بهره‌وری حداکثری از این روش جراحی به دست آید.

بهترین جراح پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز dbs

انتخاب بهترین جراح برای انجام جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز (DBS) امری حیاتی و تاثیرگذار در نتایج درمان است. کلینیک طبیب با بهره‌گیری از تیمی مجرب و متخصص در زمینه جراحی مغز و اعصاب، یکی از مراکز پیشرو در ارائه این نوع جراحی در کشور محسوب می‌شود. دکتر صدرا روحانی، یکی از نوآوران برجسته در حوزه جراحی DBS، با تجربه گسترده در انجام موفقیت‌آمیز این جراحی‌ها، توانسته است اعتماد بسیاری از بیماران و همکاران را جلب کند. دکتر روحانی به همراه تیم متخصصان نورولوژی، روانشناسی و توانبخشی کلینیک طبیب، با ارائه یک رویکرد چندرشته‌ای، بهترین نتایج ممکن را برای بیماران فراهم می‌کنند.

تیم کلینیک طبیب با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته تصویربرداری و سیستم‌های ناوبری جراحی، از دقت بالایی در کاشت الکترودها و کاهش خطرات جراحی برخوردار است.

همچنین، کلینیک طبیب برای اطمینان از بهبود بیماران، برنامه‌های جامع فیزیوتراپی و توانبخشی پس از جراحی ارائه می‌دهد که توسط تیمی مجرب از فیزیوتراپیست‌ها و کاردرمانگران هدایت می‌شود. این برنامه‌ها به منظور کاهش عوارض جانبی و بهبود کیفیت زندگی بیماران طراحی شده‌اند.

در مجموع، کلینیک طبیب با تمرکز بر ارائه خدمات جامع و با کیفیت، از تشخیص اولیه تا پیگیری‌های پس از جراحی، اطمینان حاصل می‌کند که بیماران بهترین مراقبت‌های ممکن را دریافت کنند و با بهبود علائم خود به زندگی روزمره خود بازگردند. انتخاب یک جراح و تیم درمانی مجرب مانند تیم کلینیک طبیب می‌تواند تفاوت چشمگیری در نتایج درمانی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون ایجاد کند.

هزینه جراحی پارکینسون

هزینه جراحی پارکینسون به روش تحریک عمقی مغز (DBS) به عوامل متعددی بستگی دارد و ممکن است در نقاط مختلف دنیا و حتی میان مراکز درمانی یک کشور تفاوت‌های زیادی داشته باشد. یکی از عوامل مؤثر بر هزینه این جراحی، تجربه و تخصص جراح و تیم پزشکی است. جراحان با تجربه‌تر و مراکز معتبر اغلب هزینه بیشتری دریافت می‌کنند، اما در مقابل، احتمال موفقیت جراحی و کاهش عوارض جانبی نیز بالاتر است. همچنین، تجهیزات و فناوری‌های به‌کاررفته در طول جراحی نظیر سیستم‌های تصویربرداری پیشرفته یا دستگاه‌های نسل جدید مولد پالس، می‌توانند هزینه‌ها را افزایش دهند. در کنار این‌ها، هزینه‌های مربوط به بستری شدن در بیمارستان، داروهای مورد نیاز قبل و بعد از جراحی، و جلسات پیگیری و تنظیمات دستگاه نیز بخش دیگری از هزینه‌های کلی را تشکیل می‌دهند. این هزینه‌ها ممکن است در برخی کشورها توسط بیمه‌های درمانی پوشش داده شود، اما در ایران، پوشش بیمه‌ای کامل برای این نوع جراحی همچنان محدود است و بیماران اغلب باید بخش قابل توجهی از هزینه را شخصاً پرداخت کنند.

در کلینیک‌های تخصصی مانند کلینیک طبیب در تهران، تلاش می‌شود که با ارائه مشاوره‌های مالی دقیق و برنامه‌ریزی‌های مناسب، بیماران از هزینه‌های مختلف آگاه شوند و راهکارهای مالی متنوعی برای آن‌ها ارائه شود. بنابراین، هزینه جراحی پارکینسون با در نظر گرفتن تمام این عوامل می‌تواند به شدت متغیر باشد و بیماران نیازمند بررسی دقیق و مشورت‌های تخصصی قبل از تصمیم‌گیری نهایی هستند. سرمایه‌گذاری در این روش درمانی، با توجه به بهبود قابل توجه علائم و کیفیت زندگی بیماران، می‌تواند برای بسیاری از افراد ارزشمند باشد و به عنوان یک راه حل مؤثر و علمی در مدیریت بیماری پارکینسون مورد توجه قرار گیرد.