همیشه وجود بیماری یا اختلالی در مغز به دلیل‌ مشکل ساختاری در آن نیست و گاهی این عملکرد سلولهای عصبی است که دچار مشکل شده و فعالیت روزمره فرد را مختل مینماید. امروزه دیگر مراجعه به یک کلینیک روانپزشکی به عنوان یک عیب یا نقطه ضعف تلقی نمی‌شود و این بینش که هر فردی ممکن است در مقطعی از زندگی خود نیازمند کمک و یا درمان توسط متخصصین اعصاب و روان باشد به تدریج شکل گرفته و جاافتاده است. هدف از اقدامات درمانی در این حوزه، تغییر در رفتار فرد، بهبود عملکرد او در جامعه و ایجاد سازگاری با محیط و اطرافیان است.
روانپزشکان در واقع پزشکانی هستند که در زمینه اعصاب و روان آموزش تخصصی دیده اند. آنها با اخذ شرح حال، انجام معاینه، آزمایشات و تصویربرداری ها به بررسی علت بروز مشکل روانپزشکی در بیمار می‌پردازند و قسمت عمده اقدامات درمانی ایشان، دارودرمانی است؛ اما گاهی از روش‌های روان‌درمانی و شوک الکتریکی هم استفاده می‌نمایند. معمولا مدت جلسات ویزیت روانپزشکان کوتاه و فواصل آنها زیاد است. گرچه در بسیاری موارد درمان فرد نیازمند همکاری روانپزشک و روانشناس است مثل اختلالات شخصیتی و بیماری دوقطبی؛

اما بیماری‌هایی مانند:

اختلال وسواس , افسردگی شدید , اسکیزوفرنی , تمایل به خودکشی , اعتیاد , اضطراب شدید و ناگهانی , شرایط اورژانسی مانند حادثه ناگوار در مرحله اول قطعا نیازمند درمان روانپزشکی با دارو هستند. به عبارت دیگر می‌توان گفت که گاهی شدت اختلال عملکرد سلولهای مغزی آنقدر زیاد است که صرفاً با انجام روان‌درمانی نمی‌توان فرد را به زندگی عادی بازگرداند و پس از بررسی‌های تشخیصی لازم است به کمک داروها، کارکرد سلول‌ها را به حالت طبیعی بازگرداند و یا حداقل از شدت این اختلال کاست تا بتوان با روش های روان‌درمانی روند کنترل بیماری را تکمیل کرد.